Якія класічныя кампазіцыі сталі легендарнымі і самымі вядомымі? Якія кампазітары пакінулі след у гісторыі мастацтва? Шэдэўры Бетховена, Моцарта, Баха, Чайкоўскага і Вівальдзі не толькі пераасэнсавалі музычныя традыцыі свайго часу, але сталі сімваламі эпохі.
PALATNO расказвае пра самыя вядомыя класічныя кампазіцыі і тое, як яны ствараліся.
Змест
Людвіг ван Бетховен — Symphonie Nr. 9 d-Moll, Op. 125 (Ode an die Freude)
Бетховен працаваў над сваёй Дзявятай сімфоніяй некалькі гадоў. Завяршыў яе ў 1824 годзе. Гэта сімфонія адрозніваецца тым, што Бетховен быў практычна цалкам глухім на момант яе стварэння.
Асабліва важнай з’яўляецца апошняя частка, у якой упершыню ў гісторыі сімфоній выкарыстоўваецца хор. Тэкст для хору быў узяты з паэмы Фрыдрыха Шылера «Ода да радасці». Паэма выказвае ідэі свабоды, братэрства і гуманізму, што вельмі рэзаніравала з філасофскімі ідэаламі Бетховена. Гэта быў сапраўдны твор рэвалюцыйнага духу свайго часу, як у музычным плане, так і ў ідэях.
На прэм’еры ў Вене Бетховен асабіста кіраваў выкананнем, але не чуў апладысментаў. Кампазітара спецыяльна павярнулі да залы, каб ён змог пабачыць рэакцыю публікі да яго твору.
Вольфганг Амадэй Моцарт — Requiem in D minor, K. 626
Стварэнне «Рэквіема» звязана з драматычнай гісторыяй. Моцарт атрымаў заказ на напісанне рэквіема ад таямнічага кліента, які аказаўся пасланцам графа Франца фон Вальзега. Граф замовіў твор да смерці сваёй жонкі і збіраўся выдаць яго за свой. Моцарт, хворы і знясілены, бачыў у гэтым замове сімвал уласнай смерці, што надавала яму дадатковую эмацыянальную глыбіню падчас напісання працы.
На жаль, ён не дажыў да завяршэння твора і памёр у 1791 годзе. Рэквіем быў завершаны яго вучнем Францам Зюсмайерам, які дапрацаваў накіды Моцарта.
Існуюць розныя тэорыі наконт прычын смерці Моцарта, аднак не было знойдзена дакладных доказаў атручэння ці іншай зламыснай дзейнасці.
Іаган Себасцьян Бах — Toccata und Fuge d-Moll, BWV 565
Твор быў напісаны каля 1704 года, калі Бах служыў арганістам. Гэты твор — дынамічны і экспрэсіўны. Бах выкарыстоўваў арган як інструмент для максімальнага раскрыцця эмацыянальных магчымасцяў музыкі, і так ён стварыў драматычную і магутную кампазіцыю. Твор быў у значнай ступені эксперыментальны, што дапамагло Баху выйсці за межы традыцый арганнай музыкі свайго часу.
Нягледзячы на тое, што гэта адзін з найбольш вядомых твораў Баха, яго аўтарства было пастаўлена пад сумнеў у XIX стагоддзі. Аднак большасць сучасных даследчыкаў згодныя, што твор належыць Баху.
Пётр Чайкоўскі — Лебединое озеро
Балет «Лебядзінае возера» быў напісаны на замову Маскоўскага імператарскага тэатра ў 1875 годзе. Прэм’ера адбылася ў 1877 годзе, але спачатку твор не атрымаў шырокага прызнання, што было звязана з няўдалымі пастаноўкамі і праблемамі ў выкананні. Сюжэт балета заснаваны на старажытных легендах пра дзяўчыну, якая ператварылася ў лебедзя. Музыка Чайкоўскага напоўнена роспаччу, рамантычнымі нотамі і сімволікай трагічнага лёсу.
Першая пастаноўка «Лебядзінага возера» не мела поспеху. Яе крытыкавалі за неадпаведнасць пастаноўкі і харэаграфіі высокаму ўзроўню музыкі.
Антоніа Вівальдзі — Le quattro stagioni, Op. 8
Вівальдзі стварыў «Поры году» ў 1723 годзе як частку зборніка «Il cimento dell’armonia e dell’inventione». Чатыры скрыпічныя канцэрты з’яўляюцца праграмнымі творамі, якія малююць розныя сезоны года з дапамогай музыкі. Напрыклад, у частцы «Вясна» выкарыстоўваюцца лёгкія і грацыёзныя мелодыі, каб перадаць пачуццё абуджэння прыроды, а «Зіма» ўключае больш суровыя рытмы, якія нагадваюць пра халодны сезон.