PALATNO папрасіла ў штучнага інтэлекту напісаць вершы пра тое, што адбывалася ў Беларусі ў 2024 годзе. Вось, што атрымалася…
Год якасці
Абвясцілі год якасці ў родным краі,
Гэта шлях наперад, кажуць, без адчаю.
Усё навокал — кантроль, парадак строгі,
Хаця дарогі… ну, як ёсць дарогі.
Прадукцыя айчынная «на ўзроўні добрым»,
Калі не верыць «ворагам» усім вядомым.
А вось на рынках людзі збянтэжаныя —
Якасць схаваная, уверх растуць цэны без межы.
Чыноўнік зноў на сходзе выступае,
З дакладамі, што ўсё ў нас — «шик да блеск».
А пасля крамы кожны паясы зацягвае,
Сыр купілі, мяса — добра… І спіс на месяц увесь.
Мы за якасць, вось гэта — без пытанняў,
Але каб слова і справа супадалі.
Бо «год якасці» без пераменаў
Гучаць, як жарты, якія ўжо ўсіх дасталі.
Рэпрэсіі
Зноў у краіне цішыня і спакой,
Праўда, не зусім народнай рукой.
Словы абдумвай, бо можа здарыцца:
Святло ліхтарыкаў у акно ўдарыцца.
«Мы за парадак!» — гучыць з чыноўніцкіх трыбунаў,
А ты не глядзі, што натоўп даўно на ланцугу.
Скажаш, што думаеш? Адкінь дыпламатыю!
Прыгатуйся, што знойдуць у тэлефоне «крымінальную сітуацыю».
Ведай, што сцяг — гэта справа тонкая,
Не чапай старое, бо тое «не тваё» і «чужое».
Чырвоны з зялёным — наш сімвал, навекі,
Толькі прыхільнікаў усё менш, адны толькі здзекі!
Кажуць, усё дзеля міру нашага з вамі,
Хаця, здаецца, міру ўжо не відаць нават за марамі.
Улада нас «любіць», і гэта не жарты,
Хоць «любоў» гэта часта — кайданы і варта.
Трон навекі
Трыццаць год уладу трымае, як меч,
Не адпусціць ніяк, нават у сне і на яве.
Людзі пытанні задаюць ціха вечарамі,
«А ці не трымаецца ён сінімі пальцамі?»
На троне сядзіць, як цар, як бацька
Слугі нясуць даклады важныя, весткі свежыя.
Але вось дзіва! У засценках спраў іншых цьма —
Дзяцей пазашлюбных багата, а прызнання няма.
Кажуць, багацце сваё яму не схаваць:
Маёнткі, рахункі — а ён працягвае лгаць.
«Але ж я служу!» — ён шчыра крычыць,
Толькі ў той жа час на золата глядзіць.
З народам гуляе ў вялікага бацьку,
Патрыярха, адзінага нашага святца.
Хаця за спінай раскідвае жахлівыя сляды,
Як быццам сцэнарый для шпіёнскай бяды.
А ўлада? Ну што ж, яна ж не цацка,
Аддаць яе значыць — прызнацца.
«Я для народа, для вас я жыву!» —
Крычыць ён, каб мы адчувалі віну.
Што ж, каранацыя ўсё паўтараецца,
А гісторыя, мы ведаем, змяняецца.
Калі не сын, дык клон трон яго зойме,
А як яшчэ ў краіне будзе «спакойна»?
ЧЫТАЙЦЕ ЯШЧЭ:
Што з беларускай літаратуры пачытаць узімку?
Як вечарынкі дапамаглі стварыць беларускі тэатр
«Ня дай вам бог кахацца ўзімку»: як выглядае зіма ў сучаснай беларускай паэзіі?
Здрадніцкі шчыт
Міліцыянер — ахоўнік людзей,
Казалі ў маленстве, гэта была галоўная з ідэй.
Але часам здаецца, што гэты ахоўнік
Гонар свой прадаў, і цяпер ён вечны палонны.
Кватэра ў Мінску? О, мэта святая!
Прэміі? Шлях да гэтага доўгі не спыняе.
Каму служыць? Народу, канешне!
Але ж пра народ забыцца зручней жа.
На плошчы стаяць — як сцены з мармуру,
Глядзяць на людзей, гэта для іх працэдура.
Што кажуць іх сэрцы? Ці ў іх яны б’юцца?
Ці праз рапарты толькі думкі пра прэмію рвуцца?
«Дзяржава дала мне дазвол і пагоны,
Каб быў я як страж, не думаў пра законы».
Але глядзіш на тое, што адбываецца, і што ж,
Міліцыянер тут — не права, а бізнес і нож.
Гонар? Ну што ж, не ў модзе зараз ён,
На вагах — кватэра, прэмія і пенсія вунь-вунь.
Залатыя кайданы, заробак і дом —
Хапае, каб забыць пра беларускі скон.
Але дзень прыйдзе, і зоркі зменяцца,
Імёны ў гісторыі не змогуць схавацца.
Кватэра і прэмія — гэта ўсё часова,
А гонар страчаны — не аднавіць яго ізноў.